مادرشهید: شهید پسری آرام و ساکت بود شبها در بسیج فعالیت می کرد و به مسجد می رفت و با نیروی بسیج فعالیت داشت. روزها روزه می گرفت و من اطلاع نداشتم و چیزی نمی خورد. من فکر می کردم که او بیمار است یا ناراحتی دارد و از دوستانش پرسیدم که چرا شهید چیزی نمی خورد. دوستانش گفتند که رضا روزه دارد.
من از او پرسیدم شما که سحری نمی خورید چرا بدون سحر روزه می گیری؟ گفت مادر بیا کنارم بشین و من کنارش نشستم و گفت مادر مگر تاکنون نشنیدی که در دوره حضرت علی (ع) زمانی همه روزه بودند فقیری آمد و آنان افطاری خودشان را به فقیر دادند و این عمل تا 3 روز تکرار شد. مگر ما از آنها بالاتریم. پشت او را زدم و گفتم ما که حضرت علی (ع) نمی شویم. او گفت می توانیم راه آنها را ادامه دهیم.

پدرشهید: زمانیکه شهید درجبهه بود من هم در آن جبهه حضور داشتم و پسرم درمریوان بود. 20 روز از اعزامش می گذشت که زنگ زدند و دوستان به من گفتند ازمنزل با شما کاردارند و شما باید فوری بروی. زمانیکه من به جبهه عازم شدم همسرم مریض بود و من هم وقتی فهمیدم ازمنزل زنگ زدند فکر کردم برای همسرم مشکلی پیش آمد. زمانیکه به منزل آمدم دیدم رضا شهید شده است. خدا قبول کند. خودش داده و خودش گرفته....