سیره معلم شهید عباس گل علی زاده
راوی، مادر شهید: خدا عباس رو در سال ۱۳۳۴ به خانواده ما هدیه داد. عباس در نوجوونی به دلیل نزدیک بودنِ خونه مون به مسجد مقدس محدثین ، تمامِ نماز هاشو به مسجد میرفت. اوج جوونی عباس، مصادف شد به بیداری مردم و اوج گرفتن پیروزی انقلاب. عباس دائماً اعلامیه های امام رو بین مردم شریف بابل پخش میکرد. تا جائیکه ماموران ساواک او رو شناسایی و به دنبال دستگیری او بودن. عباس برای فرار از دستِ ساواک، مجبوراً مدتی رو تا قبل از پیروزی انقلاب در منزل آقای اکبر شیرازی که از دوستان نزدیکش بود رفت و مخفی زندگی کرد.
درنهایت رژیم منحوس پهلوی در هم شکست و جمهوری اسلامی توسط امام راحل و مردم انقلابی ایران نهادینه شد و عباس از آن مدل زندگی خارج شد. خداوند منّان به ما ۵ فرزند پسر داد. رفتار و برخورد عباس با من و پدرش بین پسرانم زبان زد بود. بیاد ندارم عباس حتی یه بار هم پیشم پاشو دراز کرده باشه. عباس هر وقت از اتاق قصد بیرون رفتن داشت، بصورت عقبی بیرون می رفت. بهش میگفتم عباس چرا عقبی میری؟ میگفت احترام گذاشتن به پدر و مادر به این سادگی ها نیست. یادمه هر بار که من وارد اتاق میشدم از جاش بلند میشد و می نشت...
عباس با توجه به اینکه دبیر بود، بعداز ظهرها در ساخت مسجد محله خورشید کلا به عنوان کارگر زیر دستِ بنّا زحمات فراوانی کشید. وقتی شیپور جنگ نواخته شد، با توجه به اینکه معلم ورزش بود سعی کرد در جبهه حضور پیدا کنه تا کمک یار رزمندگان اسلام در دفاع از اسلام و نوامیس مردم ایران در خوزستان باشه. آخرین باری که به جبهه اعزام شد در لشکر ویژه ۲۵ کربلا و در گردان امام محمد باقر (ع) به عنوان آرپی زن بود و در عملیات والفجر ۸ شرکت کرد و در شهر بندری فاو عراق توسط کالیبر ۵۰ دشمن از ناحیه پا زخمی شد.
در همون اثنا که یکی از بستگانمون کنارش بود قصد عقب بردن او رو داشت که عباس توان هیچ حرکتی نداشت و در نهایت وصیت نامه خودشو به او تحویل داد و به خاطر خونریزی شدید به آرزوی دیرینه اش که شهادتِ در خدا بود رسید. در آخر از همه جوونا میخوام که به پدر و مادرتون احترام ویژه کنید تا سعادتمند بشوید .
علی محسن پور