مادر شهید: 13 روز بعد از این که شهید به جبهه رفت ساعت 12:30بود که به منزل حاجی فلاح زنگ زد وقتی به ما خبردادند پدرش درفاصله ی کمی که بین خانه ما و آنها بود با دوچرخه رفت. من هم خواهرش زینب را گرفتم رفتم. وقتی گوشی را گرفتم گفتم پسر رفتی؟ چند روز از ما دورشدی طوری ما را فراموش کردی که یک تلفن هم نباید می زدی؟ گفت: مامان اینجا آنقدرشلوغ است من ساعت9 آمدم در این گرما الان اینجا صف ایستادم تا نوبتم شد. مدام میگفت: مامان بچه ها اینجا منتظرهستند شلوغ است من دارم میروم. آن لحظه پدرش گفت: حرفی نزنی که بچه آنجا ناراحت شود. بعد گوشی تلفن را گرفت و بوسید و این همان آخرین بوسه ای بود که داد و دیگر تمام شد و رفت .
مادرشهید: ما 7 سال بچه نداشتیم. وقتی خداوند شهید را به ما داد هر وقت صبح میخواستم به بازار بروم دستش را میگرفتم و با خود می بردم. بعد از ظهرها هم وقتی به جلسات میرفتم به همراه خودم می بردم. موقع برگشت که شب می شد در زیر نور چراغ های خیابان راه میرفتم تا ازتاریکی نترسد سریعتربه خانه می رفتم تا به کار خانه برسم تا از دیگران سرزنش نشنوم. زمانی که فرزند نداشتم همیشه حسرت می خوردم وقتی که به دنیا آمد می گفتم: خدایا یک روز می شود که ببینم پسرم راه می رود و من راحت شوم. راه رفت ، مدرسه هم رفت . کلاس اول که بود همیشه با او می رفتم به مدرسه، بعد هم که تا به آن سن رسید که به جبهه رفت و من در آن سال ها همه چی را تحمل کردم .