فرزند شهید: پدرم بسیار دلسوز و مهربان بود. نمازش هرگز ترک نمی شد. ماه رمضان بی سحر روزه می گرفت. حتی بعضی موقع افطار نمی کرد تا به خانه می آمد خیلی به فرزندانش دلبستگی داشت و همسری دلسوز و سربازی دلاور در جبهه های جنگ بود .
همرزم شهید: از روز اول اعزام من و دو باجناق های شهید و ابوالحسن نوروزی بود با بدرقه همسران و فرزندان پس از رد شدن از قرآن رهسپاربابل شدیم. درهنگام رفتن همسران ما هرکدام توصیه هایی از قبیل مراقب خودتان باشید. امیدواریم جنگ زودتر تمام شود و برگردید را می گفتند ولی درتمام این لحظات شهید حال و هوای خاصی داشت و در تمام ساعات درخودش بود. همسرش به شهید گفتند: اگر لازم است این بار نرو بگذار باردیگر به جبهه برو. شهید جواب داد: این دفعه آخر است و می دانست به شهادت می رسد. شهید گفت پیشانی بند لبیک یا خمینی بر سربستم نمی توانم مثل مردم کوفه امامم را تنها بگذارم.