فرازی از وصیت نامه شهید
امت شهید پرور! مبادا بت شکن زمان و قلب مستضعفین را تنها بگذارید.
هر کس به راه من ایمان دارد، سلاح به دست گیرد و به میدان مبارزه علیه کفر درآید. به خدا اگر هزاران جان هم داشتم در راه الله و اسلام فدا می کردم.
پدر و مادر و برادران! من نمی گویم گریه نکنید، چون استادمان شهید مطهری می گوید گریه برای شهید، شرکت در حماسه او و هماهنگی با روح او و موافقت با نشاط او و حرکت در موج اوست. زیرا شهید حماسه آفریده است. افتخار کنید و سربلند باشید که فرزندی و برادری در راه اسلام دادید.

خاطرات
خواهرشهید: برادرم قبل از جبهه، به مدت 6 ماه به افغانستان رفت. وقتی از آن جا به مرخصی می آمد، بسته ای زیادی از نامه که خاطرات وی در آن جا بود، در جیب شلوارش بود. من هم هنگام شستن شلوار، بدون اطلاع قبلی همه را خیس دادم وقتی متوجه شدم و به ایشان گفتم او خندید و با مهربانی به من نگاه کرد.»
زن داداش او منیره سادات: هر بار که، از جبهه می آمد. حتما خود را به منزل ما می رساند و از ما دلجویی و سرکشی می کرد.
یک دفعه با موتور بزرگی، به تهران منزل ما آمد. ما مستاجر بودیم. آن زمان صاحب خانه از شوهرم پرسید، ایشان چه کسی هستند که این جا آمدند، شوهرم گفت که ایشان داداش بنده  می باشند. به خاطر نورانیت و حجب و حیا و مومن بودنش بسیار تعجب کرد.